වෙනස

කලෙක,

වට වැස්සෙන් තෙතබරිත
වසන්තේ කුසුම් ලා දළු හරිත
පළත් රස කර - කරුණාව සෙවන කර
සරතැසට සරණ - කදෝපැණි මිතුර

ලයද පුරවා සුසුමකින්
අතීතය පිට කලෙද සැනෙකින්
මඟහැරී ගිය කඳුලකින්
සිනහවක සිරි දේද නෙතගින්

අවසරත් නොගෙන එත
නොකියාම උවද යත
බොහෝ දෑ සිදු වේ එලෙස
ජීවිතය පවා නොනැවතෙන

මට මාද නැති
නුඹට නුඹවත් නොමැති
වෙනස් වන ලොවක තතු
උගැන් වූ නුඹ නොවෙද මිතුරූ

සැනසුමක් සොයා

සෙවුවෙමි තැනක නුඹ
අඳුරෙත් නොහිම් එලිය දී
පෙනී නොපෙනී ගියෙන්
හැම රැයක හීනයක

දුරින් හිඳ හිනැහෙනා විට
සොයා ඇදුනෙමි දුරට
රඳවගන්නට දෙතොලතර
නෙතග කඳුළැලිද පිසිමින

ඈත හිඳ මන පිනවනා වෙද
ලගක නොරැදෙන කාරණා කිම
සොයා ජීවිතේ ගෙවුවෙමි
නුඹේ පසුපස නුඹෙන් ඈතක

අවසාන එක රැයක,

නුඹ සැගැවි මගේ සිත
සොයාගත්තෙන් මමම
ඈත සිටියදි ලගක වුන්
මිරිගුවක් පමණි නුඹ














( . . . . . . )

(අඳුරෙහි ගාටන්නන් මද එළියකටවද ගිනිකණ වැටෙන්නා සේම )
අඳුර
අවිඳු වෙද
එළිය බිඳකටම තැවෙමින්

(සැපතේ ඇලි වරපට ගිලිහි දා ඇද වැටෙත් උනුන් එකා මත දුකෙහි )
දුක
දුර නැතෙන්
දුකේ වෙළී සැප සොයමින

- ආදරයෙහි ආසක්ත වු අතීතයක
මතකයේ ඉපදෙමින්
මතකයෙන් මියැදෙමින්-

දුක

ලියා මහමෙරක් තරමට
දුක හලන්නද අකුරු මත්තට
ගලාගෙන ගිහින් පාලු කතරට
ඔහේ වැතිරී මියෙන්නට

හෙලා උනුනුන් කඳුළු ග0ගා
රැකැයි කී පෙම මත ගිලෙන්නට
සොයා මම යමි , එවන් සෙනෙහස
තැනක නුඹ කිසිදිනක නොරැඳුනු

ඔබේ බිහිවීම හා මගේ අත්හැරීම

සිත් පිත් නැති ලෙසට
හදවත් ඉවුරු බැමි තර කොට
සෙනෙහෙ දිය උරා ගති සිදෙන්නට
ඒ දියෙන් පැහැසර
පොහොනි වූ ලදලු පත දකිමින්ම
සොම්නස්ව
සිදී කෘෂ වූ ගතින
දමා යමි මම ඉතිරි දිය බිඳද

කලල බිජුවට තුලින් මතුවුන අ0කුර ,
කළළයත් දෙපළු කර
මතුවට මහ ගසක පෙරනිමිති දනවන
මලුත් පළ ගැන සිහිනයක
දෙපලු වූ හද අතැර යමි මම
සිහිනයෙන් සැබෑවට

අහම්බෙන් දිනයක ,
ඇස් රතු කරගත් කෙවිලියගෙ සත්සරයකද
පෙති ගිලිහි කුසුමට වැලපෙනා නටුවකද
ලදලු හැරදා මියෙන මහළු පත් වැළපුමක
මතකයේ අවතාර පෙනී නොපෙනෙනා විට
අසුරු සැනයක රඳවාපන් සිත
දිය බිඳක සිසිල හා කලලයක උනුසුමක
දිනෙක අත් හැරී ගිය

මගේ කතාවද?

ජීවිතේ යනු අපි එකිනෙකාගෙ කතාව විය නොහැකිද?
ජීවිතය මහා වෘක්ෂයක් සේ අලුත් සිදුවීම් දළුලමින්, පරණ සිදුවීම් වියලමින් අවුවට වැස්සට සසැලෙමින් එහෙත් . . අවුවෙනුත් වැස්සෙනුත් පණ ද ලබමින් වැඩෙයි දිරයි . .මොහොතකට නැවතී බැලුවොතින් අපි අපේ ජීවිත කතාව දෙස ඇරඹුමක් දැකිය හැකිද ඔබට මේ යැයි නැවතුමක් ද කෙසේව්ත් කෙදිනකවත් දිය නොහැකි බව නම් ප්‍රත්යක්ෂය ය.එසේ නම් කෙසේ කියන්නද ජීවිතේ කතාවක් , සිදුවීම් පෙළක් මිසක.


දිරා ගිය සිදුවීමක් !

දිරා ගොස් ගසකින් වැටුන කොළයක්
කොහෙ ගියෙදැයි සොයන්නේ කවුද ?

ඇස ගැටෙත් නොබල නා
නොසොය නා
නොතැවෙ නා
අයිතියක් නොකියනා

පොළවටම පස් වනු විනා නැතිය අන් සරණක් ද
බලාපොරොත්තුවක් පැතුමක් ද
මතකයක සොඳුරු සළකුනක් ද

බොහෝ දෑ අහිමි වී විඳගත්තු අතීතෙක
සටහන්ය නිහඩවම මතකයෙන් මිය ඇදෙන

සිතුවිලි

දකිනා බොහෝ දෑ තුලත් නොදුටු යමක් ඇත තවමත්
අසනා බොහෝ දෑ තුලත් නොඇසූ යමක් ඇත තවමත්
සිනහව අතර කඳුලක් සේම
අහිමි වීම් හා තැවීම් අතරත් සිනාවක් ඉතිරි නොවේමැයි ඉතින් කාට නම් කිව හැකිද ?
සබද,
මේ ඕනෑම දෙයක් සිදුවිය හැකි ජීවිතයයි . . .

කොතෙක් තරු හැඩ කලත්
සඳින්වත් එළි නොවූ අඳුරක්
තවම නොතියේවීද
අහස කොනකවත් . .

කලු වළා දිය වෙවී
කඳුලු කෝඩයක් මැවුවත්
හඩන්නට නොරිසි නිලක්
තවම නොතියේවිද
අහස කොනකවත් . . .

ස0සාර මඟද මේ ඇදෙන . . .

වැනි වැනී පීලි උඩ

ඇරඹුමෙන් නැවතුමට

නැවතුමෙන් ඇරඹුමට

ස0සාර මඟද මේ ඇදෙන . . .
අතර මඟ නැවතෙමින් ,

පුරව ගන්නා සියල්

ගමනාන්තය තෙක්ම පමනක්

හිස් අතින් අවසනදි

වෙයි තවත් ඇරඹුමක්

ස0සාර මඟද මේ තව දිවෙන . .

?

නොවක් කවි කතා ලියුවෙමි
නොනවතින බැවින්ද සිතුවිලි . . .
දිය රැලි නෙක සරා
පහත් බිමකින් එබී ගගුලක්ව නොගලාද?

එක්වීම වෙන් වීම
ඒම හා යෑම
යලි නෑවිදින්ම හිදීම
කෙසේ කීවත් සියල් දුකයැයි
දුකට මිනිසුන් පෙම් නොකරාද . . ?

එකඟ වනු බැරිව මා සමග
සටන් කරනා සිත සමග මම
ඉපදි ඉපදී මැරෙන සිතිවිලි සංසාරයක් ලග
එතෙර වෙනු හැකි වේද කෙදිනක?

කවුළු හැරදා එබී තරුවකට සවන් දෙමි

රැයට නිදි සුව සදන මද පවන හා එතෙමි

මතක වියළිලා ගිය අතීතෙක ඇවිද යමි

කඳුලකට පෙර නෙතේ තැවරි රුවකට බැඳෙමි

මගේ කවිය

අඳුර ,
නොවක් සිරි රටා මවමින
මගේ නෙත් මත ඔහේ සැරි සරන
කාලය මමයි නුඹ එහි සරයි

හදවත ගැහෙයි
නෙතුපිය සැලෙයි
එනිසාම කාලය ගෙවෙයි

දෙපා එසවෙයි
හිස කෙස් සැලෙයි
නැවතී බලයි කාලය ගෙවෙයි

සිතිවිලි මැවෙයි
ලසොවින් තැවෙයි
හසරැලි නැගෙයි කාලය ගෙවෙයි

ඉතින් කාලය මම නොවේද?

Sanu

කෙටි කවි

• පැතුම
  
  කරුවල රැය පුබුදයි කොඳ
  දවාලකට හිමි කරන්න
  
  පැතුම-
  ( නිහඬ රැය ලඟ
  මල් සුවඳ පමනක් නවතින්න )
  sanu