කලෙක,
වට වැස්සෙන් තෙතබරිත
වසන්තේ කුසුම් ලා දළු හරිත
පළත් රස කර - කරුණාව සෙවන කර
සරතැසට සරණ - කදෝපැණි මිතුර
ලයද පුරවා සුසුමකින්
අතීතය පිට කලෙද සැනෙකින්
මඟහැරී ගිය කඳුලකින්
සිනහවක සිරි දේද නෙතගින්
අවසරත් නොගෙන එත
නොකියාම උවද යත
බොහෝ දෑ සිදු වේ එලෙස
ජීවිතය පවා නොනැවතෙන
මට මාද නැති
නුඹට නුඹවත් නොමැති
වෙනස් වන ලොවක තතු
උගැන් වූ නුඹ නොවෙද මිතුරූ
